ای از جمال حسن تو عالم نشانه ای
مقصود حسن توست و دگرها بهانه ای
نقاش را اگر ز جمال تو قبله نیست
مقصود او چه بود ز نقشی و خانه ای
ای صد هزار شمع نشسته بدین امید
گرد تنور عشق تو بهر زبانه ای
ای حلقه های زلف خوشت طوق حلق ما
سازید مرغ روح در آن حلقه لانه ای
گویی میان مجلس آن شاه کی رسم
نی آن کرانه دارد و نی این میانه ای
این داد کیست مفخر تبریز شمس دین
زان دولتی که داد درختی ز دانه ای